پنجره

من از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم

حرفی از جنس زمان نشنیدم!

هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود.

کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد.

هیچکس زاغچه‌ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت.

من به اندازهٔ یک ابر دلم می‌گیرد ...

و شبی از شب ها

مردی از من پرسید

تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟

باید امشب بروم

باید امشب چمدانی را

که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم

و به سمتی بروم

که درختان حماسی پیداست

رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می‌خواند

یه نفر باز صدا زد سهراب!

کفش‌هایم کو؟

شماره 21 دوهفته نامه آیت ماندگار