با اعتدال و امید بسوی آینده‌ای بهتر

دولت یازدهم در شرایطی کشور را تحویل گرفت که از بُعد اقتصادی در یکی از بدترین شرایط پس از انقلاب قرار داشت. در واقع در دولت‌های جمهوری اسلامی، هیچ رییس دولتی را در ایران نمی‌توان سراغ گرفت که دولت را با نرخ 45 درصد تورم تحویل بگیرد. بالاترین نرخ تورم تا قبل از شروع کار هر یک از دولت‌های گذشته در ایران 23 درصد بوده است. در واقع سخت‌ترین شرایط اقتصادی تا قبل از دولت یازدهم را تنها دولت هفتم(دولت اول اصلاحات) داشت که در آن مقطع نرخ تورم قبل از آغاز کار به کار دولت، 23 درصد بوده و این نرخ تورم نیز به دلیل مشکلات اقتصادی ناشی از دوران بازسازی دولت سازندگی و قسمتی از آن ناشی از شرایط پس از اتمام جنگ بود. البته دولت یازدهم مشکلش فقط تورم نبود و رکود نیز شرایط بسیار ناگواری پیش پای مردم و دولت یازدهم گذاشته بود. با وجود تمامی دشواری‌ها امروز در شرایطی قرار داریم که دولت دکتر روحانی موفق شد که نرخ تورم 45 درصدی را تک‌رقمی کند. یکی دیگر از معضلاتی که دولت حسن روحانی در آغاز کار خود با آن روبرو بود، وضعیت سیاست خارجه، پرونده هسته‌ای ایران در سازمان ملل و مساله ایران هراسی بود. در شرایطی روحانی کشور را تحویل گرفت که بیش از شش قطعنامه علیه جمهوری اسلامی ایران تصویب شده بود و این دولت توانست با تلاش فراوان در 29 تیرماه 1394 قطعنامه 2231 را در سازمان ملل به تصویب برساند که با این قطعنامه، پرونده ایران پس از 9 سال از شورای امنیت خارج شد و توافق هسته‌ای به عنوان یک اتفاق بسیار بزرگ در کشور محسوب گردید. حل بسیاری از مشکلات، آن هم به دور از خشونت و بدون بازنده بسیار دشوار است و انتخاب گزینه دشوار، شجاعت خاصی می‌طلبد. برجام شجاعت گفت‌وگو و پذیرش در برابر صلح است و حفاظت و حراست از برجام نیز خود پاسداشتی از شجاعت است. در شرایطی که رییس دولت‌های نهم و دهم قطعنامه‌ها را کاغذ پاره می‌خواند، عقلانیت و تدبیر به صحنه آمد و توافق هسته‌ای انجام شد. اگر برجام نبود امروز کاملاً به تنگنا رسیده بودیم زیرا تحریم‌های نفتی می‌توانست کشور را به بن‌بست برساند. اگر برجام نبود صادرات نفت ایران به مقدار بسیار ناچیزی تنزل می‌یافت. اگر برجام نبود دکل‌ها گم می‌شد. روحانی در این چهار سال، دولت را از وضعیت متهم، به مطالبه‌گر تبدیل کرد. اگرچه هنوز به تمامی انتظاراتی که در برجام داشتیم نرسیده‌ایم اما تا این حد هم گام بزرگی است که دولت روحانی برداشته است. هر فرد ایرانی با تصمیمی که امسال و در آستانه انتخابات می‌گیرد بیش از پیش در ساختن سرنوشت بد یا خوب آینده ایران سهیم و در مقابل تاریخ و ملت ایران پاسخگو خواهد بود. ایجاد بی‌انگیزگی و تردید و بی‌تفاوتی برای شرکت در انتخابات و رای ندادن به روحانی سم مهلکی است که جبران آن امکان‌پذیر نیست و آثار منفی در جامعه ایران در برخواهد داشت. ملت ایران راهی را که از انقلاب مشروطه، ملی کردن صنعت نفت، 22 بهمن سال 57، دوم خرداد 76، خرداد 92 و اسفند 94 پیموده است با گامی بزرگ‌تر در 29 اردیبهشت 96 خواهد پیمود و با اعتدال و امید بسوی آینده‌ای بهتر و ایجاد زمینه برای تحولات مثبت و بدون هیاهو و جنجال  پیش می‌برد. روحانی با ایجاد شور و انگیزه در بین مردم و علی الخصوص جوانان می‌تواند راه تمام نشده دولت یازدهم را در دولت دوازدهم بردارد. پس باید با شور و نشاط در انتخابات 29 اردیبهشت سال 96 شرکت کنیم تا به گذشته سیاه و نکبت‌بار بازنگردیم.