اصول‌گرایی در آخر خط است؟

درست بعد از انتخابات دهم ریاست جمهوری و در گرماگرم تابستان ۸۸ بود که دکتر غلامعلی حداد عادل نماینده اصولگرای مردم تهران در مجلس شاد و مسرور از تداوم آهنگ قدم زدن آقای مهرورز در ساختمان پاستور صحبت از به آخر خط رسیدن اصلاح‌طلبان کرد. دو سال و اندی بعد و در هنگام انتخابات نهمین دوره مجلس شورای اسلامی بود که غیاب نیروهای اصلاح‌طلب و تبدیل‌شدن این انتخابات به رقابت درون خانوادگی اصولگرایان موجب شد تا بسیاری یقین کنند که حداد عادلانه داد سخن داده است و به‌راستی اصلاح‌طلبان به آخر خط رسیده‌اند. باری همین یقین به بسته شدن پرونده اصلاح‌طلبان موجب شد تا اصولگرایان با خاطری آسوده به سراغ نیروهای خودی بروند کم‌کم اختلافات خانوادگی در میانشان نمایان شود. البته تا اینجا اگر دعوایی هم در خانواده اصولگرایان بود. این دعوا به‌اندازه همان «نمک زندگی» بود و بس؛ اما این دعوای خانوادگی بالا گرفت و اصولگرایان نه بشقاب و ظروف خانه خودشان که مهرهای خانه خدا را به‌سوی هم پرت کردند. اگرچه اتفاقات آن ۲۲ بهمن قم بعدها «حادثه» نام گرفت اما مهمان کردن لاریجانی به مهر خبر از اختلافات شدید خانوادگی در خانواده اصولگرایان می‌داد. کمی بعد و با نزدیک‌تر شدن انتخابات ریاست جمهوری یازدهم احتمال رفع این اختلافات و آشتی کردن اصولگرایان باهم اندکی رخ‌نمود؛ اما در مناظره‌های تلویزیونی اصولگرایان نشان دادند اختلافاتشان آن‌قدر هست که در مقابل «غریبه» هایی چون عارف و روحانی نیز رعایت نکنند و به دعوایشان ادامه دهند بنابراین آن احتمال هم منتفی شد. با اعلام نتایج انتخابات دو اتفاق افتاد اول آنکه مشخص شد باید صحبت از «خیزش دوباره اصلاحات» کرد و نتیجه اینکه اصلاح‌طلبان به آخر خط نرسیده‌اند، دیگر آنکه دعوای «چرا کناره‌گیری نکردی؟» در میان اصولگرایان به راه افتاد. دعوایی که در آن بیشترین فریاد را بر سر ولایتی زدند. البته جلیلی و حامیانش نیز از کنایه‌های «وطن» ی در امان نماندند تا حامیان قالیباف نیز نشان دهند. درست به‌مانند بقیه اصولگرایان خود را محق و سایر همفکرانشان را مقصر می‌دانند. چندی بعد و با فرارسیدن ماه مهمانی خدا ناطق نوری در سخنرانی‌های شب قدر صحبت‌هایی را مطرح کرد که در پی آن سخنان خودش مهمان صفحه اول روزنامه‌های اصلاح‌طلب شد و اصولگرایان مهمان یک بهت تراژیک و اصلاح‌طلبان مهمان رضایت و شادکامی. در کنار موضوعات داخلی اما سیاست خارجی هم بر اوضاع اصولگرایان بی‌اثر نبود و از همان توافق ژنو تا پایان تصویب برجام می‌شد دو طیف از اصولگرایان را در مقابل هم دید. گروه اول مخالفان مذاکره و توافق و گروه دوم آنان که تا حدودی موافق توافق بودند. در جلسه استیضاح اما شکاف دیگری نمایان شد مطهری و لاریجانی در یک‌سوی میدان رسایی ویارانش نیز در سوی دیگر میدان ایستادند. این بار اختلاف آن‌قدر جدی بود که پس از برکناری وزیر دانای وزارت علوم، رسایی فاتحانه نوشته «دوپینگ لاریجانی اثر نکرد» را برای خبرنگاران به نمایش بگذارد. وقتی در مهر ۹۳ آیت‌الله مهدوی کنی پس از چند ماه بستری بودن در بیمارستان درگذشت. دیگر خیلی عجیب نبود که کسی بگوید اختلافات اصولگرایان صدچندان شده است. اما حاصل همه اختلافات داخلی اصولگرایان اعلام حضور مستقل لاریجانی در انتخابات، شنیده شدن جمله «فکر می‌کردم اصولگرایی چیز دیگری است» از مطهری، پیوستن مطهری به لیست اصلاح‌طلبان، زاویه پیدا کردن ناطق نوری با بسیاری از اصولگرایان و خلاصه اینکه فرمان اصولگرایی امروز در دست پایداری است و قطار اصولگرایی اگر نگوییم به آخر خط می‌رسد، به ایستگاه تندروی خواهد رسید.