برنامه عربستان برای هسته‌ای شدن

در ادامه این مطلب آمده است: سعودی‌ها معتقدند که تکیه بر حمایت آمریکایی یک مساله موقتی است و باید بر امکانات خود برای حمایت از امنیت ملی شان متکی باشند. از این رو، ریاض تلاش می‌کند سوار بر مرکب پیشرفت هسته‌ای شود تا در این زمینه و همچنین، در زمینه توانایی‌های فضایی و موشک‌های بالستیک، با ایران رقابت کند.

تحلیلگران بر این عقیده اند که هشدار‌هایی که براساس آن دست یابی عربستان به تکنولوژی نظامی پیشرفته، باعث شعله ور شدن مسابقه تسلیحاتی در خلیج فارس و خاورمیانه می‌شود، به نفع ایران است، در غیر این صورت، مجامع غربی که همواره در حال هشدار دادن به عربستان هستند، برای ایجاد یک توازن نظامی و هسته‌ای تلاش می‌کردند، تا به ایران هم در این رابطه فشار وارد کرده و مانع از پیشرفته نظامی و برنامه‌های هسته‌ای آن شوند.

جیمز دورسی، تحلیلگر سیاسی مسائل خاورمیانه، بر این عقیده است که به احتمال زیاد، عربستان سعودی خروج سامانه‌های پاتریوت و کاهش تعداد سربازان آمریکایی را دلیل دیگری برای این مهم می‌داند که نمی‌تواند برای دفاع از خود، کاملا به امریکا تکیه کند.

اشاره آمریکا به خروج سامانه‌های پاتریوت از عربستان سعودی، همزمان شد با پرتاب موفقیت امیز ماهواره نظامی ایران و قرار گرفتن این کشور در بین ۱۲ دولتی که قادر به پرتاب اینگونه ماهواره‌ها به فضا هستند. اما مساله مهمتر آن است که قدرت ایران برای ادامه مسابقه تسلیحاتی، با وجود تحریم‌های اقتصادی امریکا و تاثیرات کرونا، در حال افزایش است.

مخالفان ایران در ایالات متحده و اسرائیل، از پرتاب ماهواره ایران ابراز نگرانی کرده و بیم آن دارند که این مساله باعث افزایش توانایی تهران در زمینه موشک‌های بالستیک شده و بر ظرفیت‌های استراتژیک دفاعی ایران و همچنین، حزب الله بیفزاید.

همزمانی اشاره آمریکا به خروج پاتریوت از عربستان و کاهش حمایت آن از این کشور، با پرتاب ماهواره نظامی ایران، نشانه‌های واضحی هستند تا عربستان بفهمد امنیت آن، در گرو تغییر مزاج برخی مسئولان آمریکایی است، نه در گرو تفاهم‌ها و توافق‌های طولانی مدتی که براساس شراکت استراتژیک استوار هستند.

اعلام این خبر از سوی دولت ترامپ، در حالی صورت گرفت که ارزیابی‌هایی وجود دارد مبنی بر اینکه ایران به تدریج در حال خروج از توافق هسته‌ای است که برنامه‌های هسته‌ای آن را محدود کرده بود و این مساله، به معنای کاهش مدتی است که ایران برای ساخت بمب اتمی به آن نیاز دارد.

این در حالی است که براساس گزارشها، مذاکرات بین عربستان سعودی و ایالات متحده در خصوص شاخت نیروگاه‌های اتمی در عربستان، با کمک آمریکا، متوقف شده است و دلیل آن، ممانعت سعودی‌ها در رعایت محدودیت‌هایی برای غنی سازی اورانیوم و امضای پروتوکل الحاقی با آژانس بین المللی انرژی هسته‌ای است.

بهبود صنعت دفاعی داخلی، یکی از مهمترین برنامه‌های شاهزاده محمد بن سلمان در چشم انداز ۲۰۳۰ است، که با رکود اقتصاد جهانی مواجه شده است. در این میان، مراکز فشار مختلفی در ایالات متحده، به برنامه‌های عربستان برای ایجاد توازن نظامی با ایران اعتراض دارند، بویژه آنکه این برنامه‌ها به مشارکت‌هایی با چین و روسیه، متکی است و این مساله، به ضرر منافع ایالات متحده در عربستان است. از این رو، تلاش‌هایی در حال انجام است تا، ولی عهد سعودی از پیمودن این مسیر منصرف شود.

در همین رابطه، انتونی کوردسمان، تحلیلگر مسائل نظامی خلیج در واشنگتن، هشدار داده است که برنامه عربستان برای در اختیار داشتن صنعت دفاعی، بهترین راه برای تنوع دادن به شرکای اقتصادی این کشور نیست، ولو اینکه باعث ایجاد برخی شغل‌ها و راه اندازی بخش تکنولوژی در ریاض شود.

سعودی‌ها به مسابقه نظامی و تسلیحاتی با ایرانی‌ها تنها بعنوان راهی برای تحقق توازن، نگاه نمی‌کنند، بلکه ایشان تلاش می‌کنند به این شکل، یک نقش منطقه‌ای امنیتی، اقتصادی و دیپلماتیک قوی در خاورمیانه ایفا کرده و هم وزن ایران باشند.

پرتاب ماهواره ایران، جدیدترین خشتی است که در مسابقه تسلیحاتی آن، گذاشته شده و باعث شد این کشور در رقابت مذکور، در شرایطی بهتر از عربستان قرار گرفته و یک پایگاه صنعتی متنوع‌تر از ریاض داشته باشد.

موشک‌های بالستیک و دیگر جنگنده‌های داخلی ایران، دیگر خشت‌های این مسابقه تسلیحاتی محسوب می‌شوند.

تصاویر ماهواره‌ها در سال گذشته نشان داد که عربستان سعودی، یک پایگاه در عمق صحرای خود دارد که برای ازمایش‌های هسته‌ای طراحی شده و چه بسا به دنبال ساخت موشک‌های بالستیکی باشد که قادر به حمل کلاهک‌های هسته‌ای و رسیدن به اهدافی تا فاصله هزار کیلومتری باشد؛ و تصور می‌شود که هدف از ساخت این پایگاه، مقابله با برنامه‌های موشکی ایران است.

برای مثال، قرار است در سال آینده عربستان جنگنده‌های نظامی را تولید کند، که با جنگنده‌های هوایی ایران، رقابت کرده و قادر به شلیک به اهدافی تا فاصله ۱۵۰۰ کیلومتری است.