صنعت تئاتر نیازمند نظارت

چند سالی است که وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم با مشکلاتی جدی روبروست و همین امر باعث شده که آن‌ها بیش از پیش بر دخل و خرج خود نظارت داشته باشند. حوزه تئاتر همیشه با کمبود مخاطب مواجه بوده اما این روزها و به سبب تورم بی‌سابقه‌ای که بر کشور حاکم شده، حضور مردم در سالن‌های نمایش به حداقل ممکن رسیده است زیرا اگر قرار باشد امروز یک خانواده سه نفره تصمیم به تماشای یک تئاتر معمولی بگیرند باید مبلغی بین 75 تا 100 هزار تومان را هزینه کنند که بی‌شک این هزینه آن هم در شرایط کنونی برای بسیاری از خانواده‌ها مقدور نیست. از طرفی بسیاری از افراد روی به تماشای تئاترهایی می‌آورند که در آن، بازیگرهای چهره حضور داشته باشند، به همین دلیل اکثر نمایش‌ها با صندلی‌های خالی از تماشاگر مواجه هستند. به هر حال این موضوع، سلیقه عمومی جامعه است و کمتر مخاطبی حاضر است که طور دیگری به تئاتر نگاه کند. اما با همین وضعیت کنونی انتظار می‌رود که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دو موضوع را بطور جدی پیگیری کند؛ اول اینکه مدیران ارشد وزارتخانه باید چه به لحاظ مادی و چه به لحاظ معنوی تهیه‌کنندگان و کارگردانان حوزه تئاتر را دریابند. تئاتر یک هنر است و نباید در مقایسه با دیگر هنرها مظلوم بماند. چرا امروز باید بسیاری از تئاترها به خاطر نداشتن بودجه و سالن نمایش از اکران محروم بمانند؟ چه اشکالی دارد که مدیران ارشد وزارتخانه مثل بسیاری از حوزه‌ها به کمک فعالین تئاتر بیایند. اگر نمایشنامه‌ای از ساختار مناسب برخوردار باشد باید حمایت از آن انجام شود زیرا این نمایش‌ها می‌تواند درس بزرگی برای مخاطبین داشته باشد. از سوی دیگر، امروز آن‌طور که باید و شاید نظارتی بر سالن‌های دولتی و خصوصی وجود ندارد و مدیران سالن‌ها، خود روی به سیاست‌گذاری می‌آورند. بطور مثال وقتی سالنی پشت سر هم اجرا دارد، کیفیت کارها پایین می‌آید یا هر مدیر سالنی می‌تواند برای خود نرخ اجاره‌ای را وضع کند. حال با وجود چنین چالش‌هایی لازم و ضروری است که نظارتی دقیق بر عملکرد مدیران سالن‌ها داشت تا شاید به مرور، اوضاع در این بخش سامان بگیرد. به باور من، وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی باید مرکزی را ایجاد کند که تمامی افراد فعال در حوزه تئاتر بطور واقعی در آن مجموعه حضور داشته باشند؛ اگر این اتفاق بیافتد شاهد خواهیم بود که چطور صنعت تئاتر در کشور پیشرفت خواهد کرد زیرا همه افراد آن مجموعه می‌توانند نظرات خود را به بحث بگذارند و در نهایت، تصمیمات عقلانی گرفت. وقتی خردجمعی و نظارت وجود داشته باشد، نمایش کارهای بی‌کیفیت کم و حضور مردم در سالن‌ها جدی‌تر خواهد شد.