کاش یک خیابان به نام مصدق بود

بیست و هشتم مرداد 1332 یادآور یکی از سیاه ترین روزهای تاریخ ایران است. روزی که دموکراسی جای خود را به کودتا و تمامیت خواهی افرادی داد که هرگز در قلب مردم جایی نداشتند. روزی که مصدقِ مردمی و نخست وزیر قانونی ایران در کمال مظلومیت از پستی کنار گذاشته شد که هیچ گاه برای تصاحب آن نقشه ای نکشیده بود. مردی که بی شک یکی از پرچمداران استقلال ایران در مقابل قدرت های جهانی بود. مردی که با استدلال های منطقی و البته پشتوانه مردمی توانست دست انگلیس ها را از طلای سیاه و این غنیمت بزرگ کشور دور نگه دارد. مصدق همان فردی است که وقتی بر جایگاه نخست وزیری تکیه زد با شجاعت و اقتدار، اختیارات شاه را محدود کرد تا نشان دهد برای اداره کشور با هیچ فرد و گروهی مسامحه نخواهد کرد. امروز وظیفه ما است که نام و یاد این بزرگمرد را در اذهان زنده نگه داریم. به قول یکی از فیلسوفان که می گفت ما با نام بردن از بزرگان کشورمان نام آن ها را زنده نگه نمی داریم بلکه این نام کشور خودمان است که زنده می ماند. اما امروز نام مصدق بر روی هیچ خیابان و میدانی نیست! هرچند در این رابطه در اولین شورای شهر تهران بحث هایی شکل گرفت و برخی از اعضا معتقد بودند باید مکانی در پایتخت به نام مصدق نام بگیرد اما هیچگاه این اتفاق نیافتاد. قسمت غم انگیز موضوع آنجایی است که در زمان ریاست جمهوری جمال عبدالناصر در قاهره پایتخت مصر خیابان معروفی به نام مصدق نامگذاری شد هرچند که این نام پس از فوت عبدالناصر و جانشینی سادات به محمدرضا پهلوی تغییر نام یافت اما به گفته شاهدان، مردم مصر همچنان نام خیابان را مصدق می خوانند؛ ولی حال در کمال تاسف باید گفت که امروز کشور خودمان از ارج نهادن نام این سیاستمدار مردمی محروم است. هم اکنون به جز یک پژوهشگاه در وزارت نفت که کمتر کسی از آن باخبر است در هیچ کجای میهنمان نامی از مصدق نیست. مصدق آنقدر محبوب بوده و هست که وقتی انقلاب اسلامی در سال 57 به رهبری امام خمینی به پیروزی رسید، در 15 اسفند همان سال جمعیتی که تا صدها هزار نفر تخمین می زنند به پای مقبره وی در احمدآباد رفتند و در یک گردهمایی بزرگ سیاسی یاد و خاطره این مرد بزرگ سیاست را زنده نگه داشتند و از او به نیکی یاد کردند. چه خوب است مسئولینی که در این رابطه تصمیم گیرنده هستند بدانند که امروز نسل های بعدی مصدق احتیاجی به نامگذاری خیابان، میدان، دانشگاه، بیمارستان و غیره را ندارند و این ما هستیم که باید قدر کسانی را بدانیم که پیش چشم مردم از مشروعیت و مقبولیت برخوردار بودند.

شماره 17 دوهفته نامه آیت ماندگار