شرم آیدم تا بگویم: با اعتمادم چه کردی؟

در باز شد، او آمد - آن رفتهٔ  دور از کنارم -/ رنگم پرید و دلم ریخت زان  لطف  بی انتظارم/ پایم به سستی گرائید؛ نزدیک شد یار دیرین/ آغوش بگشود و بگرفت پا تا به سر در کنارم/ آنگاه لب بر لبم سود -انگار بیگانه‌ای بود -/ گفتم: بدان نابکاری، دیگر نیایی به کارم/ شرم آیدم تا بگویم: با اعتمادم چه کردی؟/ ترک تو گفتم که گفتی: «بسیار دل‌خسته دارم»/ گفتم که «گنجینه بودی، امروز قلب سیاهی/ اکنون به دل‌خستگانت این تحفه رامی سپارم!»/ دیدم که شرمنده آن یار از در برون‌شد به‌ناچار/ دیدم کز آن گنج سرشار در کف پشیزی ندارم./ دل گفت: «دیدی چه کردی!» گفتم که: ای سفله خاموش/ گر بیش گوئی، تو را نیز در زیر پا می‌فشارم!

سپاس از علی سرهنگی، سردبیر «فرهنگ نو» که این شعر چاپ نشده را برای انتشار در اختیار «آیت ماندگار» گذاشت.