نگران آینده کودکان هستم

آیت ماندگار- هنگام وقوع بحران ابعاد مختلفی از زندگی مردم تحت الشعاع قرار می گیرد و هر اندازه شدت آن بیشتر باشد طبیعتا تاثیرات منفی آن نیز بیشتر بوده و بر کارکردهای زندگی طبیعی مردم اثرات بیشتری خواهد داشت. ویروس کرونا سرعت رشد بسیار بالایی داشت، ضمن اینکه متکی بر سبک زندگی ما بود و رعایت بهداشت اجتماعی را به شکل جدی مطرح کرد در حالی که در بخش هایی از دنیا این بخش چندان جدی گرفته نمی شد.  چنین تغییراتی در کنار ناشناخته بودن این ویروس به گونه ایی که تا به امروز حتی یک دارو در کل دنیا برای آن شناخته نشده، ذهن مردم را دچار آشفتگی کرده است (نزدیک به ۴ ماه است دنیا تحت تاثیر ویروسی قرار گرفته و چندین میلیون نفر را درگیر خود کرده و آمار تلفات آن هر روز بالا می رود درحالی که هنوز محققان نتوانسته اند به شکل کامل آن را بشناسند و دارویی برای آن ارایه دهند). چنین فضا و شرایطی را در کنار توضیحات مسوولان بگذاریم که گاه با تضادهایی همراه می شود و مشکلات جدیدی می آفریند.  آیا ماسک بزنیم یا نزنیم؟ دستکش مصرف کنیم یا نکنیم؟ همین چندی پیش می گفتند بیشتر سالمندان درگیر این بیماری می شوند اما امروز جوانان و حتی کودکان نیز گرفتار آن شده اند. البته باید بدانیم این تضادها و سردرگمی های حوزه بهداشت و درمان به معنای ناکارآمدی حوزه بهداشت و درمان کشورمان نیست زیرا چنین تناقض هایی دنیا را گرفتار خود کرده و سازمان بهداشت جهانی هم هر روز داده های جدیدی را درباره این ویروس منتشر می کند که ضرورتا با گفته های قبلی شان سازگار نیست. تا پیش از اپیدمی کرونا بسیاری از مردم عادت به تجربه طولانی مدت در خانه ماندن را نداشتند و طبیعی است این تغییر سبک زندگی باعث بروز مشکلاتی در خانواده شود و به بروز اختلافات دامن بزند. از سوی دیگر طولانی بودن زمان قرنطینه تاثیرات منفی بر اقتصاد گذاشت که بیکاری و تعدیل های گسترده نتیجه آن بود. برای کاهش این تاثیرات در کشورهای مختلف، دولت ها مجبور شدند بین حس سلامت و رونق کسب و کار، تصمیم بسیار سختی بگیرند که در ایران اسم آن را فاصله گذاری هوشمند گذاشتند اما در واقع دیدیم که عملا تمام کارها به روال سابق و پیش از کرونا بازگشت.  واقعیت این است در چنین شرایطی تنها کسانی آسیب پذیری کمتری خواهند داشت که دارای تاب آوری باشند یعنی کسانی که با دغدغه کمتر می توانند در خانه بمانند و همچنان قرنطینه خود را حفظ کنند یا زمان های کمتری را در محیط های بسته و با دیگران بگذرانند. هر چه قرنطینه کمرنگ تر شود و افراد تماس بیشتری با دیگران داشته باشند، تاثیرات منفی کرونا به مراتب بیشتر می شود همان ‍ طور که از گزارش های مرتبط با آمار کرونا هم می توان دریافت. این آمار ها نشان می دهند ما پس از یک دوره کاهش بار دیگر وارد روند رو به رشد کرونا شده ایم. از آنجا که همچنان برای این بیماری دارو یا واکسنی وجود ندارد طبیعی است نگرانی و اضطراب در مردم افزایش یابد. باید دانست ماهیت بحران این بیماری فقط بهداشتی نیست بلکه شامل بحران های ابعاد اجتماعی، فرهنگی، روانی و اقتصادی نیز می شود. من نگران سلامت کودکان در آینده همچنین تاثیرات مخربی که این دوران روی کودکان می گذارد، هستم. کودکانی که این روزها زندگی شان صرفا به فضای مجازی خلاصه می شود و این موضوع حتی روی رفتار آنان نیز تاثیر گذاشته است. اگر در گذشته مقرراتی برای استفاده آنان از فضای مجازی بود متاسفانه امروز این مقررات نیز کم رنگ تر شده است. بدون شک ادامه این شرایط موجب می شود بخشی از این سرمایه کشور یعنی نیروی انسانی آینده که کودکان هستند تحت تاثیر تبعات منفی کرونا رشد کنند.