«صدتایی» شدنی که آسان نبود

آیت ماندگار- وقتی در مرداد سال 1394 با مجوز دوهفته نامه «آیت ماندگار» موافقت شد، هیچ تصوری از آینده کاری خود در این عرصه نداشتیم. گاهی فکر می‌کردیم کج‌دار و مریز نشریه‌ای را چاپ و در حد خود به گردش آزاد اطلاعات کمک خواهیم کرد، اما وقتی در شهریور همان سال، اولین شماره منتشر شد، احساس کردیم دِینی بر گردنمان است که نباید به این راحتی میدان را خالی کنیم.

علیرغم اینکه در تمام این شش سال هیچ‌گاه ثبات اقتصادی و امنیت روانی برایمان مهیا نبود و مرتباً شاهد بودیم برخی همکاران کرکره تحریریه خود را پایین آوردند، با سختی فراوان، نشریه را به جلو هدایت کردیم و تا جایی هم که توانستیم کار را گسترش دادیم.

افزایش بی‌رویه نرخ کاغذ، زینک و هزینه‌های جاری و البته عدم‌حمایت مناسب وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از مطبوعات، روز به روز عرصه را بر ما تنگ‌تر می‌کرد، ولی چاره‌ای نبود چون ما تصمیم گرفته بودیم تا می‌توانیم باشیم و دیده شویم؛ بودن و دیده‌شدنی که شخصی نبود، زیرا کمتر از رسانه خود برای بیان اظهارنظرهایمان استفاده کردیم و دوست داشتیم صدای دیگران و در بیشتر مواقع، کم‌نام و نشان‌ها باشیم.

در این صد شماره به خود اجازه ندادیم از مدار اخلاق خارج شویم، زیرا معتقدیم رسانه‌ای که پایبند به اخلاق نباشد، محکوم به فناست.

حال خوشحالیم که صدتایی‌شدن نشریه، مقارن شده است با روز خبرنگار؛ روزی که هیچ‌وقت به آن شایسته پرداخته نشد تا عموم جامعه از رنج و سختی‌های آن و البته اهمیتش باخبر شوند.

در پایان امید است روزی فرا برسد که مردم ایران هر روز صبح دغدغه معیشت نداشته باشند که به تبع آن، افرادی به مانند ما بتوانند قدم‌هایی کوچک در جهت اطلاع‌رسانی و آگاهی جامعه بردارند تا چراغی که خیلی هم کم‌سو شده است، خاموش نشود.