هفتم اسفند فرصتی برای نمایش قدرت

کمتر از سه ماه دیگر به برگزاری انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی باقی‌مانده است. این روزها بحث بر سر آمدن و یا نیامدن چهره‌های برجسته سیاسی برای حضور در لیست‌های انتخاباتی نقل بسیاری از محافل شده است. بی‌تردید یکی از دلایل اصلی این هیجان و حس رقابت، انتخاب حسن روحانی در ۲۴ خرداد ۹۲ به‌عنوان رئیس‌جمهور بوده است. رئیس‌جمهوری که در آستانه یک آزمون بزرگ یعنی برگزاری اولین انتخابات در دولت خود قرار دارد. ازاین‌رو برندگان انتخابات خرداد ۹۲ به دنبال شکل‌گیری مجلسی همسوتر با دولت هستند و بازندگان انتخابات ریاست جمهوری سعی دارند به‌مانند انتخابات اسفند ۹۰ صاحب اکثریت کرسی‌های بهارستان شوند.

در این ایام اصلاح‌طلبان نگران تأیید صلاحیت کاندیداهای خود هستند و اصولگرایان نگران ائتلاف و همگرایی؛ دو دغدغه از جنس متفاوت. از طرفی اصلاح‌طلبان با کمک اعتدال‌گرایان به دنبال تغییر آرایش مجلس در انتخابات هستند. آن‌ها به‌خوبی دریافته‌اند که پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری خرداد ۹۶ درگرو مجلسی هماهنگ با دولت است. از طرفی اصولگرایان که دل‌پری از دولتی‌ها دارند نمی‌خواهند به همین راحتی کرسی‌های حداکثری خود در مجلس را به رقیب واگذار کنند. آن‌ها برای چهارمین پیروزی متوالی خود در مجلس در حال برنامه‌ریزی دقیق هستند. در همین راستا در اتاق‌های فکر خود به ایجاد مکانیزمی برای ارائه لیست واحد می‌اندیشند، اشتباهی که در انتخابات سال ۹۲ کار دستشان داد.

اصولگرایان معتقدند پیروزی در انتخابات مجلس، مقدمه‌ای برای شکست حسن روحانی در انتخابات سال ۹۶ است. حال باید به انتظار نشست و دید ترکیب مجلس دهم به چه صورت شکل خواهد گرفت. آیا اصلاح‌طلبان پس از ۱۶ سال خواهند توانست به بیشترین صندلی‌های بهارستان دست پیدا کنند یا اصولگرایان همچون گذشته به موفقیت خود در این نبرد سیاسی ادامه خواهند داد؟

شماره 7 دوهفته نامه آیت ماندگار