جاسیندا آردرن الگوی سیاستمداران ایرانی می‌شود؟

آیت ماندگار- جهانگیر مصلی - خبرنگار: جاسیندا آردرن، نخست‌وزیر زن نیوزیلند از سمت خود استعفا داد و علاوه بر مردم کشورش، جهانی را شگفت‌زده کرد.

آردرن اعلام کرده که یکشنبه 9 بهمن، از منصب نخست‌وزیری نیوزیلند کناره‌گیری می‌کند و به این ترتیب آخرین هفته ریاست این زن جسور بر یک کشور با توانمندی‌های اقتصادی و اجتماعی بالا آغاز شده است. شگفت‌آور اینکه جاسیندا آردرن با اشاره به اتخاذ تصمیمات سخت در دوران زمامداری خود، دلیل تصمیم خود بر کناره‌گیری از قدرت را «ندیدن توان لازم در خود برای برقراری عدالت» عنوان کرده است و آنطور که بیان کرده، دیگر در انتخابات نیوزیلند کاندید نخواهد شد.

به این علت از عبارت کناره‌گیری از قدرت استفاده کردیم؛ زیرا نخست‌وزیر نیوزلند، در صدر دولت این کشور است و نخست‌وزیر، رهبر حزب یا ائتلافی است که در مجلس نیوزلند دارای اکثریت باشد. او که رهبری حزب کارگر و رهبری اپوزیسیون نیوزیلند را به ‌عهده داشت، از اوت 2017 نخست‌وزیر این کشور بود و جوان‌ترین فردی است که رهبری دولت را در اختیار داشته است.

به هر حال جاسیندا آردرن 43 ساله از بالاترین مقام اجرایی نیوزیلند کنار کشید تا رهبر جدیدی زمام امور کشور را به دست بگیرد و عدالت مورد نظر برای رفاه عمومی و دستیابی برابر همگان از منابع ملی و ظرفیت‌های پیشرفت همراه با عدالت نخبگان محقق شود.

و البته نخست‌وزیر بعدی نیوزیلند که هفتم فوریه (9 بهمن) انتخاب خواهد شد، کار بسیار مشکلی برای جانشینی آردرن دارد؛ زیرا او گفته است؛ «شما نمی‌توانید و نباید این کار (ریاست یک دولت) را انجام دهید، مگر این که مخزن انرژی لبریزی داشته باشید، همراه با مقداری ذخیره برای چالش‌های برنامه‌ریزی نشده و غیرمنتظره. من دیگر به اندازه کافی انرژی در مخزن ندارم که بتوانم در این مقام به خوبی خدمت کنم.»

به این ترتیب این زن جسور و مدیر توانمند، ریاست دولت کشوری با مساحت ۲۶۸ هزار و 21 کیلومتر مربع، بیش از 5 میلیون نفر جمعیت، تولید ناخالص بیش از 210 میلیارد دلاری و شاخص توسعه انسانی رشک‌برانگیز را به راحتی کنار گذاشت، کاری که در پهنه کشورهای فقیر از آمریکای جنوبی تا آفریقا و بخش‌های زیادی از آسیا، برای حفظ آن کشتار و نسل‌کشی صورت می‌گیرد و قدرت، امری خانوادگی و یا محصول اسلحه و معاملات استعماری برای قاچاق از نوع الماس و اسلحه و انسان و نفت و امثالهم است.

البته شاه‌کلید سخنان جاسیندا آردرن در زمان اعلام هماره با بغض و اشک کناره‌گیری از ریاست دولت، این عبارت است که گفت؛ «توان لازم در خود برای برقراری عدالت نمی‌بینم و به این دلیل استعفا می‌کنم که معتقد هستم دیگران می‌توانند بهتر عمل کنند.» در حالیکه او موفقیت چشم‌گیری در موضعات مختلفی از جمله یافتن راهکارهای معضلاتی مانند مسکن، فقر کودکان و تغییرات آب و هوایی و البته موارد غیرمترقبه و تحمیلی مانند فوران آتشفشان، همه‌گیری کرونا و بحران اقتصادی ناشی از این اپیدمی، داشته است.

با قیاسی بین مشکلات مبتلابه کشورمان به آنچه در نیوزیلند با منابع درآمدی محدود و اتکا به مالیا‌ت‌های شهروندان و البته درآمدهای ناشی از کشاورزی و دامداری توسط آردرن تا حدودی حل و فصل شد، چقدر افسوس و حسرت می‌خوریم که چرا مدیران ارشد ما هیچگاه به فکر این ایثار نیستند وقتی می‌بینند که نمی‌توانند و همچنان ادامه می‌دهند.

برای نمونه در دولت کنونی که دوست و دشمن و خودی و غیرخودی بر ناتوانی آن در موضوعات مختلف اذعان دارند، تنها یک استعفا از سوی وزیران را شاهد بودیم که آن هم البته بیشتر سیاسی و اجباری بود تا اینکه ناشی از خواست و اراده شخصی جناب وزیر مستعفی باشد.

به هر حال، استعفای آردرن بیش از آنکه محل وارد کردن شوک به جوامع رسانه‌ای و سیاسی باشد، درسی بزرگ برای کسانی است که ادعای مدیریت همه‌جانبه دارند اما نتیجه عملکرد آنها در وضع معیشتی و اقتصادی ایران امروز هویداست.