خوشبختانه در قانون اساسی ایران برای راهپیمایی و اعتراضات مسالمتآمیز پیشبینیهایی صورت گرفته است. باید این فضا برای مردم فراهم شود که بتوانند اعتراضات خود را علنی کنند. حال این نوع اقدامها از سوی مردم شاید خوشایند دولت و یا ارگانهایی که در کشور در حال انجام وظیفه هستند نباشد ولی باید قبول کرد که این عمل یک حق محفوظ برای مردم است.
بدون شک وقتی اعتراض آن هم به صورت گسترده از سوی مردم به وقوع میپیوندد دستگاههای اجرایی کشور که در وظایف خود کوتاهی داشتند صدای معترضان را میشنوند و همین عامل میتواند بهترین تلنگر برای آنها باشد. اینکه در شورای شهر تهران مصوب شد مکانی را در اختیار شهروندان برای اعتراض و تجمع قرار دهند را مثبت میدانم اما این تصمیم را خیلی اثرگذار نمیبینم.
به نظر میرسد فضای عمومی کشور باید به سمتی برود که مردم در بیان اعتراضاتشان احساس راحتی و امنیت داشته باشند. هرچند لازم میدانم حرکتهای آشوبگرانه برخی اغتشاشگران هفتههای گذشته را محکوم کنم زیرا خسارات زیادی به جان و مال مردم و اموال عمومی کشور وارد شد.
مسئولین مربوطه وظیفه دارند که زمینه اعتراض مسالمتآمیز را برای مردم مهیا کنند اما موضوع مهمتر به بعد از اعتراضات مردمی برمیگردد، جایی که مسئولین باید یک بازنگری در وضعیت مدیریتی خود داشته باشند و ببینند چرا اعمال آنها باعث نارضایتی مردم شده است؟ اگر قرار باشد مردم به وضعیت موجود اعتراض کنند و در نهایت تصمیمگیران کشور در جهت رفع این نواقص کاری را انجام ندهند بیشک به بنبست خواهیم رسید و ادامه این روند در آینده میتواند اتفاقات به مراتب بدتری را رقم بزند.
شماره 48 دوهفته نامه آیت ماندگار