چشم زنان ایرانی به دولت و مجلس است؛ منع خشونت علیه زنان را قانون کنید

آیت ماندگار- اگر واژه خشونت علیه زنان، در ذهن شما پای چشم کبود شده و زنی غمگین را تصویر می‌کند، تنها نیستید. این تصور خیلی از افراد است که خشونت علیه زن را فیزیکی و بدنی می‌دانند اما همه خشونت این نیست. شاید آنقدر شنیدن متلک‌ها و آزارهای خیابانی برای زنان عادی شده باشد و هر روز در معرضش باشند که فکر نکنند این هم نوعی اعمال خشونت علیه یک زن است در حالی که خشونت ابعاد و انواع مختلفی دارد. در سراسر جهان، زنان به دلایل مختلف جنس دوم شناخته شده و در معرض خشونت بودند تا اینکه شروع به صحبت درباره متوقف کردن این خشونت کردند؛ به همین دلیل مجمع عمومی سازمان ملل متحد ۲۵ نوامبر را روز جهانی منع خشونت علیه زنان نامیده است، روزی که در برخی کشورها فقط اسم آن در تقویم ثبت شده و خبری از توقف خشونت علیه زنان نیست و برخی مردان جهان همچنان علیه زنان می‌تازند.

خشونت علیه زنان و دختران ریشه در گام‌های سلطه تاریخی مردانه دارد، گام‌های سلطهِ مردانه اما ناجوانمردانه. ننگ‌آمیز بودن و سایر تصورات غلط و در نتیجه عدم گزارش خشونت و اجرای ضعیف قوانین باعث مصونیت افرادی می‌شود که مرتکب خشونت شده‌اند پس طبیعی‌ست در این شرایط خشونت ترویج پیدا کند چون اغلب قربانیان خشونت جنسی و جسمی و حتی روانی تمایلی به طرح شکایت به پلیس ندارند اما چه چیزی زنانی را که مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند، از گزارش خشونت باز می‌دارد؟ دلیل اصلی، برچسب ننگی است که به این زنان و دختران زده می‌شود و همین مسئله باعث می‌شود خانواده هم به قربانی فشار آورد تا هرگونه پیگیری قانونی را متوقف کند.

خانواده و بستگان قربانیان از تمسخر و طعنه عمومی وحشت دارند و در بهترین حالت ترجیح می‌دهند حقیقت در خانواده و دور از چشم مردم نگه داشته شود البته اگر از وحشت رسوایی به قتل‌های ناموسی و خشونتی دیگر روی نیاورند؛ مانند رومینای 13 ساله کوچک که پدرش با داس سر او را از تن جدا کرد. این عدم حمایت، از خانواده شروع و کم کم به جامعه ختم می‌شود یعنی در برخی شهرها اگر فرد قربانی پیش از تجاوز جنسی ازدواج نکرده باشد، به‌وسیله خانواده خود برای از بین بردن این لکه ننگ به قتل می‌رسد و اگر ازدواج کرده باشد، اول از همه، همسرش او را طلاق می‌دهد و ضربه روحی، روانی و احساسی دیگری به او وارد می‌شود البته اگر شانس بیاورد شوهرش او را نکشد مانند فاطمه که به دست شوهرش؛سرش را از دست داد و در سن 19 سالگی و بهترین سن جوانی از این دنیا رفت چون فقط شوهرش شک کرده بود فاطمه به او خیانت کرده است.

در موارد خشونت‌های جنسی علیه زنان، اغلب می‌شنویم که قربانی «خود مقصر است» اما چگونه می‌توان این نگرش اشتباه جامعه نسبت به قربانیان را تغییر داد؟ در جامعه ما قربانیان خشونت به‌شدت قربانی ننگ و رسوایی می‌شوند و مقصر دانستن قربانیان توسط کلیشه‌های پدرسالارانه موجود، نقش‌های پذیرفته شده برای زنان و جامعه‌پذیری اشتباه را یعنی «زنان در خانه و مردان نان‌آور خانه» را تقویت می‌کند و از سوی دیگر، خشونت علیه زنان ریشه در نابرابری و بی‌عدالتی جنسیتی دارد و وضعیت فرعی و حاشیه‌ای زنان را از منظر قانونی، اجتماعی یا اقتصادی در جامعه برجسته می‌کند. خشونت علیه زنان نقض آشکار حقوق بشر و عدالت اجتماعی است که هر سطح از جامعه در هر نقطه از جهان را متأثر ساخته است و ایده آل همه، توقف خشونت علیه آنان است.

لایحه تأمین امنیت زنان جهت تصویب نهایی به دولت می‌رود

منبع: برنا