«حسین امیرعبداللهیان» را بیشتر بشناسید

آیت ماندگار - هدی کاشانیان: «حسین امیرعبداللهیان» یک سیاستمدار و دیپلمات ایرانی بود که به‌عنوان وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران فعالیت می‌کرد و در کارنامه خدمتش، سمت معاون وزیر امور خارجه و دستیار ویژه رییس مجلس در امور بین‌الملل را نیز داشته است. او شدیداً شیفته شهید قاسم سلیمانی بود، حتی در ملاقات با هیئت‌ها و مقامات اروپایی گفته بود: «شما باید از جمهوری اسلامی و قاسم سلیمانی تشکر کنید، زیرا سلیمانی به صلح و امنیت جهانی کمک کرده است. اگر جمهوری اسلامی نبود ایستگاه‌های مترو و مراکز تجمع شما در بروکسل و لندن و پاریس امنیت نداشت.»

زندگی شخصی حسین امیرعبداللهیان

حسین امیرعبداللهیان در سوم اردیبهشت ۱۳۴۳ در شهر دامغان از استان سمنان به دنیا آمد. در هفت سالگی پدر خود را از دست داد و مسئولیت اداره زندگی آن‌ها بر دوش مادر و برادر بزرگ‌تر او افتاد. اطلاعات دقیق و جزییات زیادی درباره دوران کودکی او در دسترس نیست، اما دوران تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در دامغان گذراند، اما در محله ۱۷ شهریور منطقه مهرآباد بزرگ شد. او پس از اتمام تحصیلات متوسطه به تحصیل در رشته روابط بین‌الملل پرداخت و در این زمینه تا مقطع دکترا پیشرفت کرد. در سال ۱۳۷۵ مدرک کارشناسی ارشد را از دانشگاه تهران اخذ کرد و دکترای خود را از دانشگاه تهران در رشته روابط بین‌الملل دریافت کرد.

حسین امیرعبداللهیان در دوران دانشجویی خود فعال بود و به دلیل علاقه‌اش به مسائل بین‌المللی و سیاست خارجی، به تحصیل و تحقیق در این زمینه پرداخت. او به زبان‌های عربی و انگلیسی مسلط و مدرس دانشکده روابط بین‌الملل وزارت خارجه نیز بوده است و سابقه داوری رساله‌های دکترای دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران را داشت. امیرعبداللهیان عضو هیئت موسس مرکز مطالعات غرب آسیا (اندیشکده روابط بین الملل) نیز بود.

امیرعبداللهیان سال ۱۳۷۳ بعد از فارغ‌التحصیل شدن در رشته روابط دیپلماتیک از دانشکده روابط بین‌الملل وزارت امور‌خارجه ازدواج کرد. امیرعبداللهیان در یکی از مصاحبه‌ها درباره ازدواجش گفت: «در سال ۱۳۷۱ با کمک دوستان و بسیج محل موفق به ساخت و احداث درمانگاه در محل زندگی خود می‌شود، با توجه به اینکه تا آن زمان محله ۱۷ شهریور مهرآباد درمانگاه نداشت. او بعد‌ها با خواهر زن یکی از همان بچه مسجدی‌ها که با هم درمانگاه درست کردند، ازدواج کرد و ثمره این ازدواج یک دختر و یک پسر است.» 

حسین امیرعبداللهیان در عرصه سیاست و دیپلماسی

حسین امیرعبداللهیان پس از پایان تحصیلات خود، به وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران پیوست و به تدریج در این نهاد پیشرفت کرد. او کار خود را در وزارت امور خارجه از سطوح پایین‌تر آغاز کرد و با پشتکار و دانش خود به مرور زمان، به مسئولیت‌های بالاتر دست یافت. یکی از مسئولیت‌های مهم حسین امیرعبداللهیان، خدمت به‌عنوان معاون وزیر امور خارجه در امور عربی و آفریقایی بود. در این نقش، او به سیاست‌گذاری و اجرای استراتژی‌های ایران در قبال کشور‌های عربی و آفریقایی می‌پرداخت. همچنین امیرعبداللهیان سابقه خدمت به‌عنوان سفیر ایران در بحرین را داشت که به او تجربیات ارزشمندی در زمینه دیپلماسی منطقه‌ای بخشید. پس از اتمام خدمت در وزارت امورخارجه، امیرعبداللهیان به‌عنوان دستیار ویژه رییس مجلس شورای اسلامی در امور بین‌الملل منصوب شد. در این نقش، او به تنظیم و هماهنگی امور بین‌المللی مجلس پرداخت و در تعامل با پارلمان‌های دیگر کشور‌ها فعالیت داشت.

حسین امیرعبداللهیان در کسوت وزیر امور خارجه

با روی کار آمدن دولت سیدابراهیم رئیسی در ۲۰ مرداد ۱۴۰۰، حسین امیرعبداللهیان به‌عنوان وزیر پیشنهادی وزارت امور خارجه در دولت سیزدهم توسط رییس‌جمهور به مجلس شورای اسلامی معرفی شد. او در سوم شهریور ۱۴۰۰ با کسب ۲۷۰ رأی موافق، ۶ رأی مخالف و ۱۰ رأی ممتنع از نمایندگان مجلس شورای اسلامی رأی اعتماد گرفت و به‌عنوان وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران مشغول به کار شد. در این سمت، او مسئولیت کامل سیاست خارجی ایران را به عهده گرفت و به نمایندگی از ایران در محافل بین‌المللی شرکت کرد.

مواضع و دیدگاه‌های حسین امیرعبداللهیان 

حفظ منافع ملی: امیرعبداللهیان همواره بر اهمیت حفظ منافع ملی ایران و تقویت روابط با کشور‌های همسایه و منطقه تأکید داشته است.

مذاکرات هسته‌ای: او نقش فعالی در مذاکرات هسته‌ای ایران با کشور‌های ۱+۵ ایفا کرده و به تلاش برای رسیدن به توافق‌هایی که منافع ایران را تامین کند، پرداخته است.

حادثه سقوط بالگرد و شهادت حسین امیرعبداللهیان

در ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳، حسین امیرعبداللهیان به همراه سیدابراهیم رئیسی، رییس‌جمهور وقت در مراسم افتتاح یک سد در شمال غربی کشور (ورزقان) حضور یافته بود که در بازگشت از این محل، بالگرد حامل رییس‎جمهور و هیات همراه دچار سانحه شد و همه سرنشینان آن به درجه رفیع شهادت رسیدند.